کد مطلب:94839 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
[صفحه 797] برگ و بخشی از درخت و جود آدمی- كه شگفت انگیزترین چیز است- قلب نام دارد. این قلب یا به صفات نیك و پسندیده متمایل است و یا به كردار زشت و تباه آلوده. اگر با امید و آرزو بیامیزد، خوار گردد و اگر حرص و طمع در آن بجوش آید، تباه و ویران گردد اگر یاس و نومیدی با آن قرین شود، حسرت و اندوه میكشد و اگر به تندخوئی عجین شود، به خشم و غضب میگراید اگر خشنودی، یارش شود، هشیاری را از یاد میبرد و اگر بیم ناگهانی به آن روی آورد، پرهیز، او را به خود مشغول میدارد اگر اندوه و مصیبت در آن خانه كند رسوا شود و اگر به ثروتی رسد توانگری، به سركشی و عصیانش می كشاند. اگر بی برگی و بینوائی آزارش دهد، به رنج و بلا مبتلا گردد، و اگر گرسنگی او را اسیر خود كند، ضعف و زبونی از پایش درآورد، و سرانجام اگر سیری اش از حد بگذرد، شكمخوارگی برنج و آزارش افكند. از اینرو این دل، چیزی است كه هر فزونی از حد، زیانش رساند و هر كاستی بیش از اندازه، تباهش گرداند
صفحه 797.